Γάμος, βαφτίσια, κηδεία, κτλ κτλ...
Άρχισα να σκέφτομαι για το θέμα αυτό τις τελευταίες μέρες μετά το ποστ της NIEMANDROSE: Βάφτιση στην εκκλησία ή ονοματοδοσία στο ληξιαρχείο;
Η άποψή μου είναι ότι μάλλον μπερδεύουμε την παράδοση με τη θρησκεία αναγκαστικά. Μπερδεύουμε τη χαρά των νεόνυμφων και της οικογένειας και των φίλων, με τους πολυέλαιους. Μπερδεύουμε τη θλίψη για το ότι ένας αγαπημένος μας έφυγε, με τα λιβάνια. Την ονοματοδοσία, με τις μπομπονιέρες.
Τελικά τί είναι ένας γάμος; Δεν είναι η νομική επικύρωση μιας συναισθηματικής πραγματικότητας (ιδανικά), μαζί με ένα γλέντι τρικούβερτον;
Τελικά τί είναι μία κηδεία; Δεν είναι ένα τελευταίο in vivo σαρκικό αντίο που λες σε κάποιον αγαπημένο, που με σεβασμό στη φύση (καύση νεκρών) και στην αισθητική (λεφτά στην τσέπη του παπά για τα 9μερα, τάφοι που μοιάζουν με τσαντήρια) προσπαθείς να τελέσεις;
Τελικά τί είναι τα βαφτήσια; Δεν είναι η επιλογή των γονιών σε ένα όνομα για το παιδί του που νομικά επικυρώνεται στο ληξιαρχείο; Γιατί να συγχέεται αυτό με το θρήσκευμα; Γιατί το παιδί να μην έχει την δική του θρησκευτική επιλογή;
Μυστήριον, ειδικά το βαφτήσι, που απαιτεί και από τους γονείς βέβαια κάτι παραπάνω, μία παραπάνω στήριξη. Αλλά τελικά, όσο θα διαμαρτυρηθεί ένα παιδί "Μπαμπά/Μαμά δεν με βαφτίσατε και τα παιδιά στο σχολείο μπλα μπλα μπλα. Με ρωτήσατε αν θέλω;", άλλο τόσο μπορεί να πει "Μπαμπά/Μαμά, γιατί με βαφτίσατε χριστιανό ορθόδοξο, με ρωτήσατε αν θέλω; "
Το σίγουρο είναι πάντως ότι όσο τα διαχωρίζουμε αυτά, τόσο πιο σωστά θρησκευτικά και κοσμικά τοποθετούμαστε στην κοινωνία. Είτε πιστεύουμε είτε όχι.
τσοκτσοκ
Άρχισα να σκέφτομαι για το θέμα αυτό τις τελευταίες μέρες μετά το ποστ της NIEMANDROSE: Βάφτιση στην εκκλησία ή ονοματοδοσία στο ληξιαρχείο;
Η άποψή μου είναι ότι μάλλον μπερδεύουμε την παράδοση με τη θρησκεία αναγκαστικά. Μπερδεύουμε τη χαρά των νεόνυμφων και της οικογένειας και των φίλων, με τους πολυέλαιους. Μπερδεύουμε τη θλίψη για το ότι ένας αγαπημένος μας έφυγε, με τα λιβάνια. Την ονοματοδοσία, με τις μπομπονιέρες.
Τελικά τί είναι ένας γάμος; Δεν είναι η νομική επικύρωση μιας συναισθηματικής πραγματικότητας (ιδανικά), μαζί με ένα γλέντι τρικούβερτον;
Τελικά τί είναι μία κηδεία; Δεν είναι ένα τελευταίο in vivo σαρκικό αντίο που λες σε κάποιον αγαπημένο, που με σεβασμό στη φύση (καύση νεκρών) και στην αισθητική (λεφτά στην τσέπη του παπά για τα 9μερα, τάφοι που μοιάζουν με τσαντήρια) προσπαθείς να τελέσεις;
Τελικά τί είναι τα βαφτήσια; Δεν είναι η επιλογή των γονιών σε ένα όνομα για το παιδί του που νομικά επικυρώνεται στο ληξιαρχείο; Γιατί να συγχέεται αυτό με το θρήσκευμα; Γιατί το παιδί να μην έχει την δική του θρησκευτική επιλογή;
Μυστήριον, ειδικά το βαφτήσι, που απαιτεί και από τους γονείς βέβαια κάτι παραπάνω, μία παραπάνω στήριξη. Αλλά τελικά, όσο θα διαμαρτυρηθεί ένα παιδί "Μπαμπά/Μαμά δεν με βαφτίσατε και τα παιδιά στο σχολείο μπλα μπλα μπλα. Με ρωτήσατε αν θέλω;", άλλο τόσο μπορεί να πει "Μπαμπά/Μαμά, γιατί με βαφτίσατε χριστιανό ορθόδοξο, με ρωτήσατε αν θέλω; "
Το σίγουρο είναι πάντως ότι όσο τα διαχωρίζουμε αυτά, τόσο πιο σωστά θρησκευτικά και κοσμικά τοποθετούμαστε στην κοινωνία. Είτε πιστεύουμε είτε όχι.
τσοκτσοκ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου