(ή αλλιώς οι σκέψεις ενός παρατηρητικού logician, όταν οι ώρες στο άνδρο της ιδρωτίλας περνάνε αργά και βασανιστηκά).
Ένα από τα βασικά πράγματα που πρέπει να κάνεις για να επιβιώσεις στο γυμναστήριο είναι να έχεις στυλ. Πρέπει να μπείς στο χώρο με στυλ και ύφος, να περπατάς λες και σου έχει μπει (ΟΛΟ) το βρακί στον κώλο, να κουνάς τα χέρια και τον κορμό λες και έχει σκευρώσει το ρελαντί.
Πρέπει να είσαι προετοιμασμένος να κάνεις όλες τις απαραίτητες αναλύσεις για το πώς θα σφίξει ο πεντακέφαλος και πώς θα τιγκάρουνε οι δελτοειδείς. Βέβαια και Formula 1 να βλέπεις, πρέπει να κάτσεις να με ακούς να λέω όλες τις λεπτομέρειες για τη θερμοκρασία του αμαξιού και τα αεροδυναμικά, αλλά εκεί αντίθετα η άγνοια και η σιωπή αμοίβονται. Στο γυμναστήριο πρέπει να έχεις ρόλο, να πεις κι εσύ τις παπάτζες σου, η σιωπή δεν είναι αρκετή ...
Αναρωτιέμαι γιατί ο σφίχτης μετά από κάθε σετ κοιτάζει τον εαυτό του στον καθρέφτη. Να πω να το κάνει κάποιος μπουλούκος, που κωλοχάρηκε που αναδείχθηκε ένας κοιλιακός του, πάει στο διάολο. Αλλά εσύ ρε σφίχτη, γιατί το κάνεις; Για να μας σπάσεις τα νεύρα; Δε φτάνει που έχεις κάμει την πλάτη σου σαν μοντέρνο τριγωνικό τραπεζάκι της NEOSET, και ο σβέρκος σου γύρω γύρω έχει γίνει σαν του Ανδρουλάκη και δε μπορείς να στρίψεις το κεφάλι σου. Δε φτάνει που κάνεις σαν ατμομηχανή σε κάθε επανάληψη και πετάς τα βάρη όλο χάρη (κάνει και ρίμα) καταή στο τέλος, και πετιέται πάνω όλο το γυμναστήριο λες και σου έσπασε (το προαναφερθέν) τραπεζάκι ...
Και το καλύτερο για το τέλος. Ρε άγνωστε βρωμιάρη συν-γυμναζόμενε, γιατί πρέπει να υποστώ τη σαπίλα της μασχάλης σου; Δε λέω, θα ιδρώσεις, θα τζάσει το πράγμα λίγο, θα σου φύγει και καμία στην 10η επανάληψη όταν σηκώνεις το 200κιλο. Άλλο αυτό όμως, και άλλο να μυρίζω μία ελαφριά υπόνοια αρώματος, αναμεμειγμένη με μία χθεσινή τηγανίλα, μαζί με τη σημερινή σκουλαμέντρα ... Όχι τίποτε άλλο, αλλά τουλάχιστον να πηγαίνεις σε διαφορετικό χώρο κάθε μέρα, γιατί είσαι στο δωμάτιο με το καινούργιο όργανο κωπηλατικής και κανείς δεν το έχει χρησιμοποιήσει ακόμη!
Ένα από τα βασικά πράγματα που πρέπει να κάνεις για να επιβιώσεις στο γυμναστήριο είναι να έχεις στυλ. Πρέπει να μπείς στο χώρο με στυλ και ύφος, να περπατάς λες και σου έχει μπει (ΟΛΟ) το βρακί στον κώλο, να κουνάς τα χέρια και τον κορμό λες και έχει σκευρώσει το ρελαντί.
Πρέπει να είσαι προετοιμασμένος να κάνεις όλες τις απαραίτητες αναλύσεις για το πώς θα σφίξει ο πεντακέφαλος και πώς θα τιγκάρουνε οι δελτοειδείς. Βέβαια και Formula 1 να βλέπεις, πρέπει να κάτσεις να με ακούς να λέω όλες τις λεπτομέρειες για τη θερμοκρασία του αμαξιού και τα αεροδυναμικά, αλλά εκεί αντίθετα η άγνοια και η σιωπή αμοίβονται. Στο γυμναστήριο πρέπει να έχεις ρόλο, να πεις κι εσύ τις παπάτζες σου, η σιωπή δεν είναι αρκετή ...
Αναρωτιέμαι γιατί ο σφίχτης μετά από κάθε σετ κοιτάζει τον εαυτό του στον καθρέφτη. Να πω να το κάνει κάποιος μπουλούκος, που κωλοχάρηκε που αναδείχθηκε ένας κοιλιακός του, πάει στο διάολο. Αλλά εσύ ρε σφίχτη, γιατί το κάνεις; Για να μας σπάσεις τα νεύρα; Δε φτάνει που έχεις κάμει την πλάτη σου σαν μοντέρνο τριγωνικό τραπεζάκι της NEOSET, και ο σβέρκος σου γύρω γύρω έχει γίνει σαν του Ανδρουλάκη και δε μπορείς να στρίψεις το κεφάλι σου. Δε φτάνει που κάνεις σαν ατμομηχανή σε κάθε επανάληψη και πετάς τα βάρη όλο χάρη (κάνει και ρίμα) καταή στο τέλος, και πετιέται πάνω όλο το γυμναστήριο λες και σου έσπασε (το προαναφερθέν) τραπεζάκι ...
Και το καλύτερο για το τέλος. Ρε άγνωστε βρωμιάρη συν-γυμναζόμενε, γιατί πρέπει να υποστώ τη σαπίλα της μασχάλης σου; Δε λέω, θα ιδρώσεις, θα τζάσει το πράγμα λίγο, θα σου φύγει και καμία στην 10η επανάληψη όταν σηκώνεις το 200κιλο. Άλλο αυτό όμως, και άλλο να μυρίζω μία ελαφριά υπόνοια αρώματος, αναμεμειγμένη με μία χθεσινή τηγανίλα, μαζί με τη σημερινή σκουλαμέντρα ... Όχι τίποτε άλλο, αλλά τουλάχιστον να πηγαίνεις σε διαφορετικό χώρο κάθε μέρα, γιατί είσαι στο δωμάτιο με το καινούργιο όργανο κωπηλατικής και κανείς δεν το έχει χρησιμοποιήσει ακόμη!
τσοκτσοκ
