Η ποδοσφαιρική ήττα και η ανωτερότητα της βλακείας μας ...

« ... Μετά την 4άρα από την Τουρκία, τα «γονίδια» της βλακείας (όλων εκείνων που δηλώνουν κατά καιρούς ότι τα «γονίδια του Ελληνα» σηματοδοτούν την «ανωτερότητα της φυλής»...) έχουν ξεχειλίσει.

Ο γνωστός θίασος των τηλεπαράθυρων - συνεπικουρούμενος από διάφορες καρτουνίστικες φιγούρες της αθλητικής παραδημοσιογραφίας - ξαναμαζεύτηκε, αυτή τη φορά για να φωτίσει το «έθνος» περί των ποδοσφαιρικών δρώμενων. Από τον Γιακουμάτο που παρέλαβε τη σκυτάλη μετά τον Πάγκαλο (θυμάστε τις δηλώσεις του τελευταίου μετά την ήττα της Εθνικής στην Αλβανία;) μέχρι τον Γεωργιάδη του ΛΑ.Ο.Σ.

Ολοι, δε, με έναν κόμπο στο λαιμό, γνήσιο σύμπτωμα του «Ελληναρά» κάθε φορά που η «ελληνο-ορθοδοξία» του ...τρώει γκολ, χρειάστηκαν πολλή προσπάθεια για να αποδεχτούν (;) ότι δεν πρόκειται για εθνική τραγωδία, αλλά για ποδοσφαιρική ήττα. Σωστά. Πώς να συγκριθεί μια ποδοσφαιρική ήττα με την εθνική τραγωδία, να βλέπεις την ανοησία του σοβινισμού και του ρατσισμού να επελαύνει από τα κανάλια, είτε η αφορμή είναι η Εθνική Ποδοσφαίρου, είτε ποιο παιδάκι θα κρατήσει τη σημαία στην παρέλαση... »

* * * * *

« ... Η μπάλα, εν κατακλείδι, είναι μια πολύ σοβαρή υπόθεση. Είναι το σημαντικότερο - κατά τον Μπρομπερζέ - από τα ασήμαντα πράγματα σε αυτή τη ζωή. Το πρώτο τη τάξει από τα δευτερεύοντα αυτού του κόσμου. Μπορεί. Αλλά, παραμένει κάτι το δευτερεύον. Τουτέστιν, άλλο το «Στάδιο Γ. Καραϊσκάκης» και άλλο ο Καραϊσκάκης. Αλλο η στρατηγική του Κολοκοτρώνη στα Δερβενάκια κι άλλο η «κακή βραδιά» του Ρεχάγκελ ή του Νικοπολίδη...

Αρα, τα πράγματα πρέπει να μπαίνουν στις πραγματικές τους διαστάσεις. Που σημαίνει:

Οπως οι Ισπανοί όταν κέρδισαν την Εθνική Αγγλίας στο Παγκόσμιο Κύπελλο του '50 δεν έφεραν πίσω τα πλοία της Ανίκητης Αρμάδας που είχε βυθιστεί στα στενά της Μάγχης το 1588, όπως η νίκη της Αργεντινής το '86 επί των Αγγλων δεν έφερε πίσω τα Φόκλαντ, όπως η συμβίωση στις τάξεις της ισραηλινής ομάδας Σαχνίν των Εβραίων και των Αράβων παικτών δεν έχουν σταματήσει τις δολοφονίες χιλιάδων Παλαιστινίων από τα ισραηλινά πυρά, έτσι και το γκολ του Χαριστέα στον τελικό του 2004 στην Πορτογαλία δεν αποσόβησε το στημένο παιχνίδι - που παιζόταν εκείνες ακριβώς τις μέρες - με τα μίλια του εθνικού εναέριου χώρου στο Αιγαίο, που, κατά τον τότε υπουργό Αμυνας «θα μπορούσε» από 10 να γίνουν 6...

Οπως στη Βραζιλία των 5 παγκόσμιων κυπέλλων ποτέ δεν έπαψε να βασιλεύει η δυστυχία στις φαβέλες, έτσι και μια νίκη προχτές επί της ομάδας της Τουρκίας δε θα διέγραφε το 10% της ανεργίας στην Ελλάδα, ούτε την αμφισβήτηση του Αη-Στράτη. Ούτε καν το γεγονός ότι για να έχει γήπεδο ο Βαρδινογιάννης στην Αθήνα, ο λαός της Αθήνας δεν μπορεί να έχει πάνω από 2 γήπεδα για τα δεκάδες ερασιτεχνικά σωματεία της πόλης...»

* * * * *

Από το άρθρο του Νίκου Μπογιόπουλου, στο Ριζοσπάστη σήμερα, Τρίτη 27 Μάρτη 2007, σελίδα 31. Όλο το εντυπωσιακό αυτό άρθρο εδώ.

Θα συμπλήρωνα απλά ότι ο σοβινισμός όλων αυτών των τηλε-σωτήρων παρέλασε και με τη Βουλγάρα μαθήτρια που βίασαν. Όπως επίσης και κάθε φορά που ξεστομίζουν τη λέξη "Αλβανός" ή "Ρουμάνα", έτσι όπως το λέν περισσότερο ακούγεται σαν "δούλος" και "πουτάνα". Τόσο μακριά πάνε τα γονίδια της ανωτερότητας της εμετικής μας βλακείας!

τσοκτσοκ