Ο δεύτερος, πριν 2 μήνες ανακοίνωνε τις αλλαγές στον προϋπολογισμό, όπου με ένα σωρό τεχνάσματα κατάφερε να μειώσει τις φοροελαφρύνσεις των χαμηλότερων στρωμάτων εις βάρος των επιχειρήσεων. Ενώ ένα σωρό ζητήματα πρόνοιας ξεκίνησαν να μπαίνουν σε δεύτερη μοίρα.
Όσο για τον πρώτο, τον ιστορικό επαναστάτη Άντονυ, είναι αποκαλυπτικό το άρθρο του Νίκου Μπογιόπουλου στο σημερινό Ριζοσπάστη. Ενδεικτικά, από την πλευρά τον ελλήνων και πως αυτοί αντιμετώπισαν τον ερχομό και την πολιτική του Μπλαίρ:
«(Ο Μπλερ) εμπνέει με τη νίκη του προσδοκίες για αλλαγές στο χάρτη της Ευρώπης. Μετά τη νίκη των Νέων Εργατικών στη Βρετανία - Νέο τοπίο στην Ευρώπη, πιο ευνοϊκό και για την Ελλάδα». («Αυγή», 4/5/97).
«Πριν λίγες μέρες οι Εργατικοί γκρέμισαν 18 χρόνια συντηρητικής διακυβέρνησης στη Βρετανία (...) γίνεται λοιπόν φανερό ότι η Αριστερά έχει και ρόλο και παρουσία ως πρόταση κυβερνητικής ευθύνης». (Κ. Σημίτης, Συνδιάσκεψη ΠΑΣΟΚ, 10/5/97).
«Το ευρωπαϊκό κεκτημένο δεν ισχύει στο έδαφος των βρετανικών βάσεων, γι' αυτό ο ευρωβουλευτής Μάριος Ματσάκης δεν τυγχάνει ασυλίας»! Το δήλωσε ο αστυνομικός διευθυντής των βρετανικών βάσεων στην Κύπρο, τον περασμένο Απρίλη, μετά τη σύλληψη (!) Κύπριου ευρωβουλευτή από Βρετανούς ασφαλίτες. Σαφής η υπενθύμιση: Η χώρα του «κεντροαριστερού» Μπλερ και οι στρατιωτικές της βάσεις στην Κύπρο ποτέ δεν έπαψαν να λειτουργούν ως κράτος εν κράτει στο νησί.
Το 2004, ένα χρόνο μετά την εισβολή στο Ιράκ, η εικόνα του 13χρονου τότε Αλί Αμπάς συγκλόνιζε τον κόσμο. Ο «απελευθερωτικός» πύραυλος των Αμερικανοβρετανών είχε σκοτώσει τους δυο γονείς του, τον αδελφό του, δεκατρία ακόμα μέλη της οικογένειάς του και είχε αφήσει τον ίδιο χωρίς χέρια και με καθολικά εγκαύματα σε όλο το κορμί του.
Οι δολοφόνοι έσπευσαν με τα «ενσωματωμένα» δυτικά ΜΜΕ στο νοσοκομειακό κρεβάτι της Βαγδάτης, όπου νοσηλευόταν το παιδί, για να δώσουν το «ανθρωπιστικό» τους σόου. Ανακοίνωσαν, σε μια χυδαία επιχείρηση ξεπλύματος της θηριωδίας, ότι θα αναλάμβαναν τη νοσηλεία του και ότι θα φρόντιζαν για τα προς το ζην του παιδιού. Ο Αλί, τελικά, μεταφέρθηκε στο Λονδίνο.
Ενα χρόνο αργότερα, ο Αλί, κάτοικος Λονδίνου πια, χωρίς χέρια και με τραύματα ψυχικά και σωματικά που θα τον συνοδεύουν σε όλη τη ζωή του, έλαβε από τους «σωτήρες» του την απάντηση - διά των υγειονομικών υπηρεσιών της Βρετανίας - ότι τη στιγμή που κατέθεσε τη σχετική αίτηση για σύνταξη αναπηρίας, δε διέθετε τα απαραίτητα δικαιολογητικά (!) που θα πιστοποιούσαν (!) ότι ήταν ανάπηρος (!) και ως εκ τούτου αρνήθηκαν να του χορηγήσουν αναδρομικά τη σύνταξη για εκείνο το διάστημα! Παράλληλα, οι υπηρεσίες του Μπλερ ενέκριναν για τον Αλί μόνο το 1/3 της συνολικής σύνταξης που προβλέπεται για άτομα με προβλήματα μετακίνησης. Το σκεπτικό των υπηρεσιών ήταν ότι το παιδί είχε χάσει ...μόνο τα δυο του χέρια, αλλά όχι και τα δυο του πόδια, άρα τα κινητικά του προβλήματα δε δικαιολογούν πλήρη σύνταξη!«Μια από τις πιο εμετικές εικόνες του ιρακινού πολέμου ήταν αυτή του Τόνι Μπλερ να φιλάει ένα Ιρακινό αγοράκι. Αυτό που δε θα φιλούσε ήταν το διαμελισμένο πτώμα κάποιου Ιρακινού παιδιού ή το ακρωτηριασμένο κορμί κάποιου άλλου».
Λόγια ειπωμένα από το μεγάλο θεατράνθρωπο της εποχής μας, τον Χάρολντ Πίντερ. «Θα τον έφτυνα αν τον συναντούσα», είχε πει ο Πίντερ το 2005 για τον Μπλερ και τη στάση του στο Ιράκ.
Διάφορα γνωστά ΠΑΣΟΚοπαπαγαλάκια των ΜΜΕ, πάντως, που σήμερα κάνουν «κριτική» στα πεπραγμένα του Μπλερ, απ' ό,τι θυμόμαστε, κατά την προεκλογική περίοδο του 2004 μετέδιδαν διθυραμβικές ανταποκρίσεις. Ηταν τότε που ο Σημίτης συνάντησε τον Μπλερ, αλλά δεν τον έφτυσε. Αντίθετα, όπως παρακολούθησε όλη η Ελλάδα αηδιασμένη (πλην των παπαγαλακίων), τον έγλειφε και τον εκλιπαρούσε να του δώσει κανένα κομματάκι από τα γλυπτά του Παρθενώνα, γιατί, όπως του είχε πει, στην Ελλάδα ...«έρχονταν εκλογές»!
τσοκτσοκ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου