Αισιόδοξος: ο απαισιόδοξος με εμπειρία ...

(Υπότιτλος: Ο τίτλος δεν έχει άμεση (ίσως καθόλου) σχέση με τα παραπάνω. Έψαχνα να βρω τίτλο για το ποστ αφού το έγραψα. Αφού το (ξανα) διάβασα, έμοιαζε λίγο βαρύγδουπο. Και μου θύμισε όλες αυτές τις μαδάτες προτάσεις που μοιάζουν πολύ έξυπνες στην αρχή, αλλά τελικά παίζουν με τις λέξεις προς τέρψην του φιλο(ιστολογο)θεάμοντος κοινού. Φίλε αναγνώστη - αν υπάρχεις βέβαια - ελπίζω να μη σου φανεί το ίδιο. Το ποστ αυτό γράφτηκε μετά από ένα σχετικό ερευνητικό οργασμό και μία ώριμη καταστάλαξη για τα εσώψυχα-εσωτερικά μου δρώμενα. )

Εδώ στην ξενιτιά, τα συναισθήματα μου εναλλάσονται συνεχώς. Έχει πλάκα πλέον. Από μία σχετική νοσταλγία της πατρίδας, των φίλων και της οικογένειας, σε μία χαρά και ευτυχία για τα νέα πρόσωπα, τις αλλαγές και τις νέες εικόνες, και τούμπαλιν.

Μετά από ένα σχεδόν χρόνο στην γηραιά Αλβιώνα, και αφού βρέθηκα συναισθηματικά σε διάφορες καταστάσεις, είπα να αναλύσω λίγο παραπάνω την κατάσταση αυτή και έτσι καταστάλλαξα στα εξής:

• Βρισκόμαστε συναισθηματικά και ψυχολογικά μεταξύ του φόβου (το παρόν, το καινούργιο) και της σιγουριάς (το παρελθόν, το παλιό)
• Μερικές φορές το παρακάνουμε και νοσταλγούμε συνέχεια το παρελθόν, έχουμε την αίσθηση ότι δεν το ζήσαμε πλήρως. Χάνουμε όμως έτσι το παρόν, δεν το ζούμε όσο του αξίζει, και όταν και αυτό γίνει παρελθόν έχουμε την αίσθηση ότι δεν το ζήσαμε αρκετά.
  
• Μερικές φορές το παρακάνουμε με το μέλλον και τα σχέδια, και χάνουμε το παρόν. Και μετά φτού από την αρχή.
  

Με βάση τα παραπάνω [1], σκέφτομαι πόσο ωραίο είναι τελικά να ζούμε κάθε στιγμή της ζωής μας [2]. Και τις όμορφες στιγμές και τις άσχημες. Οι δεύτερες άλλωστε μας βοηθούν να ορίσουμε και να αντιληφθούμε τις πρώτες, με σκοπό μάλλον να είμαστε ευτυχισμένοι. Και αναρωτιέμαι τελικώς, μήπως οι δύσκολες και άσχημες στιγμές είναι πιο αναγκαίες από τις καλές και ευτυχισμένες. Όχι δεν είμαι θέση απαισιόδοξος και μελαγχολικός, ούτε θέλω να περάσω κάτι τέτοιο. Προφανώς η ευτυχία είναι αυτό που αποζητώ. Αυτό που νοιώθω όμως τελικά είναι ότι και η μελαγχολία πρέπει να χέρει της εκτίμησης μας. Γιατί πάνω σε αυτή θα πατήσουμε για να τιναχτούμε προς την ευτυχία.

Με εκτίμηση,
τσοκτσοκ.


[1]: Μπαμπά-μαμά, μήν τρομάζετε, δεν σκέφτομαι τόσο πολύπλοκα και μυστήρια κάθε μέρα . Είμαι καλά ... :-) .
[2]: Όχι όπως στις διαφημίσεις για τα δάνεια: "Ζήσε τη ζωή που θες, πάρε διακοποδάνειο" ... Το να ρουφάμε τη ζωή μέχρι το μεδούλι είναι κάτι πανέμορφο πιστεύω. Όσες περιόδους της ζωής μου το έχω καταφέρει, ήταν κάτι το απίστευτο . . . έδειχνα κάπως έτσι πάντως: