Για την κάθε Αμαλία ...

Θα ήθελα αυτό να είναι το δικό μου ποστ "Για την Αμαλία".

Συγκροτημένα σκόρπιες σκέψεις ...

Διαβάζοντας από το άρθρο στο Ιστολόγιο:

Να σημειώσω όμως κάτι: το φακελάκι, η αναλγησία, η αδιαφορία και τα παρεμφερή φαινόμενα, είναι ένα υποσύνολο μιας περιρρέουσας κατάστασης συστηματοποιημένης διαφθοράς και στυγνού ατομικισμού. Στην υγεία τα φαινόμενα αυτά αποκτούν άλλη οξύτητα, αλλά η αθλιότητα αυτή δεν είναι εντοπισμένη στο ΕΣΥ, κάθε άλλο. Η πραγματικά εθνική οικονομία της Ελλάδας είναι μαύρη, η αρπαχτή θεωρείται η μεγαλύτερη μαγκιά, ο κοινωνικός ιστός έχει διαρραγεί, η αλληλεγγύη είναι περιθωριακή πλέον έννοια και ο γιατρός που παίρνει φακελάκι, γεννιέται από την εμπέδωση και την αποδοχή ενός μηχανισμού γενικευμένης καθημερινής διαφθοράς σε όλα τα επίπεδα και από την αποδιάρθρωση κάθε αξιακού συστήματος, την υποτίμηση ή την χρηματική αποτίμηση σε τελική ανάλυση, της έννοιας της αξιοπρέπειας. Για τον λόγο αυτό, η αναφορά της Αμαλίας στους γιατρούς που έκαναν το καθήκον τους και ακόμα περισσότερο, είναι μια ελπίδα ότι δεν έχουν ακόμα όλα σαρωθεί, ότι υπάρχουν ισχυρές αντιστάσεις. Αλλά δεν χτίζεις πουθενά στον κόσμο σύστημα υγείας βασισμένος μόνο στον "πατριωτισμό" των γιατρών, και ακόμα περισσότερο μέσα στο ηθικό φαρ-γουεστ της χώρας μας. Χρειάζονται κανόνες και ρυθμίσεις, και ένα κίνημα πολιτών, γιατρών και εργαζομένων στην υγεία που θα απαιτεί και θα ελέγχει. Του κινήματος αυτού σπόρος θα μπορούσε να είναι το μπλογκ της Αμαλίας. Από όλους εμάς θα κριθεί αν θα ριζώσει.

Συμφωνώ αρχικώς. Μακάρι η ανάγκη για ανθρωπιά και ποιότητα να είναι αυτός ο σπόρος, αλλά είμαι απαισιόδοξος γιατί το πρόβλημα είναι βαθύτερο κατα τη γνώμη μου. Ας αποτελέσει τουλάχιστον το θάρρος της Αμαλίας παράδειγμα προς μίμηση, ώστε στην καθημερινότητά μας να μην αφήνουμε κανέναν να μας ποδοπατάει τις ανάγκες μας. Είτε αυτό λέγεται υγεία, παιδεία, ελευθερία, δημοκρατία, αξιοπρέπεια, αισθητική, κτλ κτλ. Κατά τη γνώμη μου αυτό ίσως να αποτελέσει ένα σπόρο ενός κινήματος. Και πολλά άλλα ...

Συχαίνομαι τη φιλανθρωπία, μου μοιάζει με ταφόπλακα πάνω σε αυτόν που σε έχει ανάγκη. Μία ωραία βιτρίνα του προβλήματος. Είμαι και θα ήμουν πολύ επιφυλακτικός σε κάθε είδους φιλανθρωπία, ειδικά τύπου ελπιδοφόρων ιδρυμάτων και τα ρέστα. Και σε τελευταία ανάλυση ρίχνει το βάρος των τύψεων στον απλό άνθρωπο για την κατάντια αυτής της κοινωνίας και ξεπροβάλλει ως η μόνη λύση/διέξοδος. Το κράτος που καταντάει τον άνθρωπο έτσι, του ζητά να αποκαταστήσει το ρόλο που αυτό, το κράτος, έπρεπε να έχει. Και από την άλλη, αυτοί που κατάντησαν έτσι αυτόν τον κόσμο, οργανώνουν τα φιλανθρωπικά τους ιδρύματα για να περνάνε οι κυρίες τα απογεύματα την ώρα τους και για τις φοροαπαλλαγές. Να τη χέσω τέτοια φιλανθρωπία ...



Ο σπόρος για τις συγκροτημένα σκόρπιες μου σκέψεις σήμερα είναι απο το άρθρο του Γιώργου Μαργαρίτη, από εδώ.

Ο πανέμορφη Λυδία ...

τσοκτσοκ