40 χρόνια χειρουργείο

40 χρόνια πριν η χώρα μπήκε και επίσημα στο χειρουργείο. Μας προσδέσανε στο ευρωπαϊκό χειρουργικό κρεβάτι, μας έριξαν ένα εξευρωπαϊστικόν αναισθητικό και κοιμηθήκαμε για τα καλά. Και μετά μας πλάκωσαν στα νυστέρια. Να κόψε το 8ωρο, να σκίσε το ασφαλιστικό, να αφαίρεσε τις συλλογικές συμβάσεις, να τις συλλογικές συμβάσεις, να τα δημοκρατικά δικαιώματα, να χώσε λίγη ρεμούλα, ρίξε 5-6 ομόλογα και καμία υπεξαίρεση, κάνε μία μεταμόσχευση βιομηχανίας, χώσε και καμία 10αριά κάμερες.

Και μετά μας έραψαν καλά καλά. Τί να ράψουν δηλαδή, μόνο ο σκελετός έμεινε.

40 χρόνια μετά λοιπόν, ζεί αλλά παραπατάει ένας σκελετός. Ευτυχώς δεν βγαίνουν τα πάντα όμως και η ζωή ανασυγκροτείται, τα χτίζει ένα ένα πάλι τα ξεντεριάσματα τόσων χρόνων.

τσοκτσοκ

ΥΓ: Δια στόματος χειρούργου: «Μην ξεχνάτε κύριοι ότι ευρισκόμεθα ενώπιον ενός ασθενούς, τον οποίο να έχωμεν επί της χειρουργικής κλίνης και τον οποίον εάν ο χειρουργός δεν προσδέση κατά τη διάρκεια της εγχειρήσεως επί της χειρουργικής κλίνης, υπάρχει περίπτωσις αντί διά της εγχειρήσεως να του χαρίση την αποκατάστασιν της υγείας του, να τον οδηγήση εις τον θάνατον... Οι περιορισμοί τους οποίους θα επιβάλωμεν είναι το δέσιμον του ασθενούς επί της κλίνης διά να υποστή ακινδύνως την εγχείρησιν»