Ποιος είναι αυτός ο ΕνΜπιΕης;;;

Ε να λοιπόν, ειδού λοιπόν ο κύριος ΕνΜπιΕης.

Αν εξαιρέσεις τους διαγωνισμούς τρεξίματος με μεγάλα παππούτσια από 6χρονα, κληρώσεις αριθμών πιστωτικών καρτών με δώρο μερικά δολλάρια, το ατελείωτο φαγοπότι των αμερικανών που καταβρόχθησαν άπειρα hotdog, όπως και άλλα άσχετα και ευτράπελα, είδαμε και λίγο μπάσκετ ενδιάμεσα. Το οποίο ήταν θεσπέσιο ... Τα υπόλοιπα, όπως Αμερική ...

τσοκτσοκ

ΥΓ. Για την ιστορία Miami Heat - Orlando Magic (68 - 97).

Καλά Χριστούγεννα - Μιλιόνι Αγγούρι...

Άντε καλά Χριστούγεννα, και καλά να μας μπεί και ο δύο χιλιάδες εφτάς σε λίγες μέρες...

τέσσερα αμέριμνα γεράνια...

Μέσα στη ζέστη του ισημερινού μεσημεριού, τέσσερα[1] γεράνια κάνουν αμέριμνα τη βόλτα τους...

[1] ναι τέσσερα είναι, αλλά το τέταρτο το τιμημένο κρύφτηκε πίσω από το δεύτερο (της φωτογραφίας) όταν τα κυνήγαγα να τα βγάλω φωτογραφία...

New York - New York

JFK, μετά από 11 "γρήγορες" ώρες στο αεροπλάνο!

Αμέρικα Αμέρικα

Άντε να δούμε - Άντε να δούμε ...
Αγαπητέ αναγνώστη, η συνέχεια της ανταπόκρισης πέρα από τ' αυλάκι.

τσόκτσόκ

... Ιδού, επιτέλους μετακόμιση!

Με τις τελευταίες δυνάμεις που μετά από μία μετακόμιση μπορούν να απομείνουν σε έναν άνθρωπο, είναι απαραίτητο να βγούν και κάποια συμπεράσματα βρε αδερφέ. Μετά την 11η μετακόμισή μου λοιπόν, αναλογίζομαι...

Αν μετακόμιζε ξαφνικά μία ολόκληρη πόλη, δεν θα ήξεραν να βάλουν τη σαβούρα που θα πέταγε ... Καλά, μία διαφημιστική κάρτα για πάρτυ στο Λονδίνο 8 μηνών, τί σκατά έκανε στο συρτάρι μου;;; Φανταστείτε τα υπόλοιπα σαβουρασιόν...

Αν οι προηγούμενοι σου αφήσουν όλα τα μπαχαρικά, και εσύ επίσης ανακαλύψεις τα πιπέρια που έψαχνες τόσο καιρό, θα καταλήξεις με μία "μπαχαριέρα" σαν αυτήν:

Ζήτω οι φίλοι - ή αλλιώς οι άνθρωποι που από ευγένεια θα ξεπατωθούν με τις 8.214 σακούλες μπιχλιμπίδια που θα μεταφέρουν, και θα τους πέφτουν και στο δρόμο.

Ζήτω ο ντάντυς, όπως λέμε κβο βάντις...

Τί θαυμαστό που είναι ένα άδειο σπίτι, να παίρνει πάλι μορφή μέσα σε λίγες ώρες. Τι μελαγχολικό είναι ένα σπίτι που το έζησες κάπως, μέσα σε λίγες ώρες να το κάνεις τα πάνω κάτω και να είσαι εσύ ο νοικοκύρης και όχι ο επισκέπτης.

Επιτέλους, κάθομαι στον καναπέ αργά το βράδυ και αναλογίζομαι τα διάφορα της ημέρας. Σε έναν αξιοπρεπή καναπέ. Όχι σε άβολη καρέκλα.

Απίστευτη τελικά αυτή η μέρα, τόσο γεμάτη, με τόσες αλλαγές, με τόσα συναισθήματα.

Αλέξανδρε, ο Χριστόφορος είμαι...

Τί όμορφα...

ο νυσταγμένος τσόκτσόκ, μετά από το μικρό αυτό παραλήρημα σκέψεων.

Μπας και τα ευρωτουρκικά επηρεάζουν τα ελληνοτουρκικά;;;

Η πολυφωνία σας μάρανε, ζουλάπια...

Άρε σ. Κύρκο...

... και στον Παπαχελά;!;!

Σε έφαγε το να είσαι ένας συμπαθητικός γλυκούλης παππούς και να ξεροκαταπίνεις με ύφος και στόμφο όταν σου έπαιρναν συνεντεύξεις τελευταία. Και καλά, όλοι οι άλλοι ζαβοί και μη σώνανε να γίνουν υπουργοί και εξουσιασταί. Εσύ; Γιατί δεν κάνεις και καμία αυτοκριτική; Θα ήσουν καλύτερος; Αυτή η ταπεινότητα: "Εγώ ήμουν χαμηλοστελεχάκι τότε" μας έφαγε....

Άρε σύντροφε...

Με (κάποτε) εκτίμηση,
τσόκτσόκ

Τζάτζικας ο θεϊκός και γεύμα βασιλικόν!

Ιδού τα πειστήρια του εγκλήματος το λοιπόν.

Τι έφτιαξε πάλι ο μπαγάσας[1].
- Ολίγον τζάτζικα (ή και σατζίκιον εις την βορινήν χώραν και είς την νεο-τουρκικήν)
- 2 απλές και απέριττες όρνιθες στο φούρνο, συνοδευόμενες από μήλα της γής[2], γνήσια ρίγανη από τη Νότια Ουαλία, και (υποτίθεται) ελληνικόν ελαιόλαδο εκ του Σαινσβουριγίου Υπερκαταστήματος.
- Ροδέλας κολοκυθίων και μελιτζανίων, επιαλευρομένων και εν συνεχεία τηγανισμένων σε λάδι.
- Η κλασσική χωριάτικη σαλάτα.
- Φέτα και (ελληνικό πάντα) ματσούρ τσένταρ σαγανάκι.
- (δεν διακρινούτε) σιμιγδαλένιος χαλβάς και φρούτα της σκωτζέζικης γης.
- Χωροστάτησε ο πρωτοσύγκελος Ιγλεζίας, Σαξονίας και βόρειων αποικιών.

Μέγιστη η συμβολή του θεϊκού γιατρικού τζατζικίου, το οποίο γλυκαίνει και ευφραίνει τις καρδιές και τις αναπνοές, και του οποίου η εμφάνισις εφροντίσθη τα μάλα.

Όλα αυτά ήταν μία μικρή προσφορά του ταπεινού υπογραφόμενου, ο οποίος εφρόντισε να εκπροσωπήσει με τον καλύτερο τρόπο την μαμά (την πατρίδα και τη βιολογική) εις τις φίλες εκ Σβερινγκίας, οι οποίες (αναγκαστικώς ως επιδώθη αρχικώς εκ του "μενού") ξεπατώθηκαν εις την νεοελληνικήν παπάρα.

Αυτά. Και εις άλλα με υγεία που λένε, φάγαμε, ήπιαμε, σκάσαμε, ευχαριστηθήκαμε, και την άλλη μέρα, η εναπομείνασα όρνιθα μας εθύμησε τις σπιτικές Κυριακές πίσω στην πατρίδα[3].

Με εκτίμηση,
τσόκτσόκ


[1] Εκ του αστερισκικού
- Είμαι πολύ υπερήφανος για τον μάγειρα.
- Ποιόν εσάς;
- Ναι αυτόν.

[2] Τα πομ-ντε-τερ βρε κουτό, τσι πατάτες ντε....
[3] Ξύπνημα κατά τις 12 την Κυριακή από τη μυρωδιά του φαγητού στο φούρνο που η τρισμέγιστη μητέρα έχει βάλει από το πρωί να σιγομαγειρεύεται.

χαχα, από email που μου έστειλαν ... φιλοσοφημένος κυνισμός...:
Aυτό το στίχο «πάει ο παλιός ο χρόνος ας γιορτάσουμε παιδιά» πρέπει να τον έχει γράψει ο Φόρεστ Γκαμπ γιατί μόνο αν είσαι ο Φόρεστ Γκαμπ γιορτάζεις που λιγοστεύει κατά ένα χρόνο η ζωή σου και θα σε φάει το μαύρο χώμα μια ώρα αρχύτερα.

Άτιμο "Θίσις-Προπόζαλ" ... σ' έφαγα!!!

Αγαπητέ μοναχικέ μου αναγνώστη[1], θα ήθελα απλά να σου πώ ότι το τιμημένο thesis proposal δεν με έριξε ... Το έσφαξα στο γόνατο!!! Ζήτω - Hurray - Hura!

Και το συμπέρασμα: γερνάω και γίνομαι πιο συνεπής και αποτελεσματικός μάλλον... μιλάμε για πολύ ωριμότητα ρε παιδάκι μου, θα πέσω από το δένδρο σε λίγο με το κεφάλι πάνω σε μία οθόνη[2].

Όβερ εντ άουτ. Εντ άι'λ μπι μπάκ σούν, αζ σούν αζ πόσιμπλ[3].
τσόκτσόκ.


[1] ΝΑΙ ΝΑΙ, το ξέρω ότι υπάρχεις τελικά!
[2] CRT 19'' κατά προτίμηση, μ' αρέσουν οι χαρντκορίλες.
[3] Δοκιμάστε να γράψετε - συγγνώμη γράψεις, είπαμε απόκτησα αναγνώστη μην πάρουν και τα μυαλά μας αέρα - έτσι πάνω από 4 προτάσεις στα αγγλικά και μετά θα τα βλέπετε όλα ανάσκελα, σαν καραγκιοζιλίκια που έλεγε και ο Ζήκος προσπαθώντας να διαβάσει αγγλικά...

Την σπάς ή δεν την σπας την οθόνη (ή "κοίτα τί κάνει τον πούστη...");

Θα είμαι λάκων αυτή τη φορά (μην ανησυχείτε, γιατρεύεται...),

Λόγω ξενιτιάς, χθες μόλις είδα τα βίντεο από τον ξυλοδαρμό του Κύπριου φοιτητή στη Θεσσαλονίκη και μου ήρθε μία απίστευτη εικόνα στο μυαλό. Πιτσιρικάς, να βλέπω με τον πατέρα μου επεισόδια στην τηλεόραση από Γαλλία. Απεργοί στην ψαραγορά, η αστυνομία επεμβαίνει, πολύ ξύλο στους απεργούς. Δείχνει λοιπόν μια φάση, όπου αστυνομικός βάζει χειροπέδες σε έναν ημιλυπόθυμο - από το ξύλο - απεργό και εκείνη τη στιγμή ένας άλλος αφηνιασμένος αστυνομικός πάει με τρελή φόρα να χτυπήσει τον απεργό με το γκλόμπ. Και ο πρώτος αστυνομικός, αντιδρά με τον πιο απίστευτο [2] τρόπο: βάζει την ασπίδα για να προστατεύσει τον ημιλυπόθυμο απεργό από το χτύπημα του αφηνιασμένου αστυνομικού!!!

Και η ατάκα του πατέρα μου, "κοίτα τον πούστη τί κάνει", με εκείνο το ύφος που όλοι φαντάζομαι ξέρετε, του τύπου "τι κάνει ο αλήτης - θέλω να σπάσω την τηλεόραση[1] τώρα"

Πόσες φορές είπα αυτήν τη φράση, όταν έβλεπα τέτοιες σκηνές από την τηλεόραση ...

Πόσες φορές κοκκάλωσα όταν είδα τέτοιες σκηνές μπροστά μου ...

Από σχόλια επι της ουσίας του γεγονότος, τί σκατά να πρωτοπώ ... Πραγματικά χθες ένοιωσα να πνίγομαι εδώ πέρα ...

Την γλίτωσε η οθόνη αυτή τη φορά (όχι και το πληκτρολόγιο βέβαια...). Άντε να δούμε στην επόμενη τί θα γίνει...

Με τιμή,
τσόκτσοκ.

[1] Οθόνη στο θέμα, μία και δεν διαθέτομε διαστημικόν-δορυφορικόν πιάτον για να λαμβάνομε την ψηφιακή ΥΕΝΕΔ.
[2] Τελικά όσο και αν τους έχουν ποτίσει το μυαλό, κάποια αντανακλαστικά δεν αλλάζουν εύκολα.

Πολυτεχνείο: Οι τρομοκράτες του 1973 και η Χούντα του Σήμερα

Χθές ήταν η πρώτη πορεία του Πολυτεχνείου που δεν συμμετείχα, μετά από χρόνια. (Άτιμη φάμπρικα της ξενιτιάς). Σήμερα, 18 Νοέμβρη 2006, αυτήν την ηλιόλουστη μέρα στη Γηραιά Αλβιώνα, έκανα κάποιες σκέψεις, πάνω στο σήμερα και στο τότε, όχι συγκρίνοντας αλλά κάνοντας κάποιες παραβολές.

33 χρόνια πριν, η κομμουνιστική απειλή, οι γιεγιέδες μακρυμάλληδες φοιτητές που κάνουν καταστροφές στο πολυτεχνείο, διαταράσουν την τάξη, υποκινούμενοι ...

8-9 χρόνια πριν (1998, καταλήψεις ενάντια στο νόμο αρσένη), οι μαθητές κλείνουν τα σχολεία, η Generation-X κάνει ότι κάνει γιατί βαριούνται να κάνουν μάθημα, τα παιδιά μένουν πίσω στην ύλη, ζημιές στις καταλήψεις, υποκινούμενοι ... [1]

5 χρόνια πριν (νομοσχέδιο ΑΕΙ-ΤΕΙ), καταλήψεις σε πολυτεχνεία-πανεπιστήμια, οι φοιτητές χάνουν μαθήματα, καταστρέφονται εργαστήρια, γίνονται ζημιές, και τί προσπαθούν να καταφέρουν; είναι άλλωστε υποκινούμενοι ...

Φέτος, φοιτητές, μαθητές, καθηγητές, δάσκαλοι, απεργούν, κάνουν καταλήψεις, απεργούν, αντιδρούν, αμφισβητούν. Πάντα όμως προκαλούν ζημιές, χάνονται μαθηματα, και είναι πάντα υποκινούμενοι ... τίποτα παραπάνω. Μέχρι τον βιασμό μαθήτριας χρησιμοποίησαν για να αποδείξουν την κατάντια των καταλήψεων.

"Ψωμί-παιδεία-ελευθερία" . . . ακρίβεια, ανεργία, συμβασιούχοι, χαμηλοί μισθοί, παιδεία κατευθυνόμενη, φροντιστήρια, ισοπέδωση γνώσης, η επιστήμη σέρνεται πίσω από τις πολυεθνικές, οι καταληψίες ποινικοποιούνται, κάμερες για τη διευκόλυνση της κυκλοφορίας (χμ...), συζήτηση για απαγόρευση πορειών, προληπτικές συλλήψεις ... [2]. Όχι δεν μιλάω για το 1973, μιλάω για το σήμερα. Και όλα τα παραπάνω τόσο όμορφα ειπώθηκαν με το σύνθημα "Ψωμί-παιδεία-ελευθερία", 33 χρόνια πριν.

Τελικά πόσο μοιάζει ακόμη ο κόσμος, μετά από 33 χρόνια.

Σήμερα θεωρούμε δεδομένο ότι η Χούντα τότε ήταν κάτι "κακό", έτσι μαθαίνουμε τουλάχιστον. Και θεωρούμε ηρωική μεν, αλλά λογική και δεδομένη την αντίδραση του τότε.

Αυτοί που βάζουν αφιερώματα στο Εξέγερση του 1973, μετά έχουν αφιέρωμα στις ζημιές των καταλήψεων. Αν αυτοί είναι η σημερινή Χούντα, εμείς τί κάνουμε; Θα περιμένουμε άλλα 33 χρόνια να καταλάβουμε ότι ήταν λογικό και δεδομένο να αντιδράσουμε;

Με εκτίμηση (αγαπητέ υποθετικέ μου αναγνώστη),
τσοκτσοκ.



[1] Άλλη μία λέξη που προσπαθούν να την κάνουν τόσο αρνητική. Ναι υποκινούμενοι ήταν όλοι αυτοί, υποκινούμενοι ήμασταν κι εμείς της Generation-X το 1998 και το 2001. Υποκινούμενοι από τις ανάγκες μας!
[2] αυτή η πρόταση δεν έχει τέλος. Μετά από 33 χρόνια, και όλο μεγαλώνει. Πόσο πίσω πάει ο κόσμος τελικά.

Αισιόδοξος: ο απαισιόδοξος με εμπειρία ...

(Υπότιτλος: Ο τίτλος δεν έχει άμεση (ίσως καθόλου) σχέση με τα παραπάνω. Έψαχνα να βρω τίτλο για το ποστ αφού το έγραψα. Αφού το (ξανα) διάβασα, έμοιαζε λίγο βαρύγδουπο. Και μου θύμισε όλες αυτές τις μαδάτες προτάσεις που μοιάζουν πολύ έξυπνες στην αρχή, αλλά τελικά παίζουν με τις λέξεις προς τέρψην του φιλο(ιστολογο)θεάμοντος κοινού. Φίλε αναγνώστη - αν υπάρχεις βέβαια - ελπίζω να μη σου φανεί το ίδιο. Το ποστ αυτό γράφτηκε μετά από ένα σχετικό ερευνητικό οργασμό και μία ώριμη καταστάλαξη για τα εσώψυχα-εσωτερικά μου δρώμενα. )

Εδώ στην ξενιτιά, τα συναισθήματα μου εναλλάσονται συνεχώς. Έχει πλάκα πλέον. Από μία σχετική νοσταλγία της πατρίδας, των φίλων και της οικογένειας, σε μία χαρά και ευτυχία για τα νέα πρόσωπα, τις αλλαγές και τις νέες εικόνες, και τούμπαλιν.

Μετά από ένα σχεδόν χρόνο στην γηραιά Αλβιώνα, και αφού βρέθηκα συναισθηματικά σε διάφορες καταστάσεις, είπα να αναλύσω λίγο παραπάνω την κατάσταση αυτή και έτσι καταστάλλαξα στα εξής:

• Βρισκόμαστε συναισθηματικά και ψυχολογικά μεταξύ του φόβου (το παρόν, το καινούργιο) και της σιγουριάς (το παρελθόν, το παλιό)
• Μερικές φορές το παρακάνουμε και νοσταλγούμε συνέχεια το παρελθόν, έχουμε την αίσθηση ότι δεν το ζήσαμε πλήρως. Χάνουμε όμως έτσι το παρόν, δεν το ζούμε όσο του αξίζει, και όταν και αυτό γίνει παρελθόν έχουμε την αίσθηση ότι δεν το ζήσαμε αρκετά.
  
• Μερικές φορές το παρακάνουμε με το μέλλον και τα σχέδια, και χάνουμε το παρόν. Και μετά φτού από την αρχή.
  

Με βάση τα παραπάνω [1], σκέφτομαι πόσο ωραίο είναι τελικά να ζούμε κάθε στιγμή της ζωής μας [2]. Και τις όμορφες στιγμές και τις άσχημες. Οι δεύτερες άλλωστε μας βοηθούν να ορίσουμε και να αντιληφθούμε τις πρώτες, με σκοπό μάλλον να είμαστε ευτυχισμένοι. Και αναρωτιέμαι τελικώς, μήπως οι δύσκολες και άσχημες στιγμές είναι πιο αναγκαίες από τις καλές και ευτυχισμένες. Όχι δεν είμαι θέση απαισιόδοξος και μελαγχολικός, ούτε θέλω να περάσω κάτι τέτοιο. Προφανώς η ευτυχία είναι αυτό που αποζητώ. Αυτό που νοιώθω όμως τελικά είναι ότι και η μελαγχολία πρέπει να χέρει της εκτίμησης μας. Γιατί πάνω σε αυτή θα πατήσουμε για να τιναχτούμε προς την ευτυχία.

Με εκτίμηση,
τσοκτσοκ.


[1]: Μπαμπά-μαμά, μήν τρομάζετε, δεν σκέφτομαι τόσο πολύπλοκα και μυστήρια κάθε μέρα . Είμαι καλά ... :-) .
[2]: Όχι όπως στις διαφημίσεις για τα δάνεια: "Ζήσε τη ζωή που θες, πάρε διακοποδάνειο" ... Το να ρουφάμε τη ζωή μέχρι το μεδούλι είναι κάτι πανέμορφο πιστεύω. Όσες περιόδους της ζωής μου το έχω καταφέρει, ήταν κάτι το απίστευτο . . . έδειχνα κάπως έτσι πάντως:

Και στο λεγόμενο διαταύτα ... Σε σας μιλάω bloggers!!!

Αγαπητέ αναγνώστη (αν υπάρχεις).

Μετά από 2 ωρίτσες, το blog μου άρχισε να αποκτάει μία μορφή. Μπήκαν κάποια λινκς, έγινε μία σχετική μορφοποίηση. Ήρθε η ώρα λοιπόν, να στείλω το λινκ του σε μερικούς φίλους, bloggers και μη, για να κάμουν αυτό που σε άπταιστα ποντιακά καλείται εβαλιουέησιον.

Μερικές παραπάνω λεπτομέρειες για το blog λοιπόν. Θα είναι προφανώς στα ελληνικά και επιπλέον είπα να κάνω μία προσπάθεια να μεταφράσω και πληροφορικούς[1] όρους στα ελληνικά και να τους χρησιμοποιώ. Κυρίως για να γελάσουμε λίγο, αλλά και για να δώ αν αυτό που προτείνουν οι κύριοι της Ακαδημίας είναι εφικτό[2].

Είναι η πρώτη μου απόπειρα, οπότε παρακαλώ να είστε επιεικείς. Επίσης για το ορθρογραφικά λάθη, μίας και γράφω αυτή τη στιγμή από το εργαστήριο[3] και δεν έχω ελληνικό λεξικό, υπάρχει η πιθανότητα να υπάρχουν λάθη. Ωπώται να ήσται παρακαλό ληγάκοι αιπυεικίς.

Το αυτό λοιπόν. Εντός των ημερών θα κάνω νέες βελτιώσεις στην διεπαφή[4] και θα κάνω και ένα σοβαρό πόστ. Να χαρεί και η μανούλα μου.

Με τιμή,
τσοκτσοκ

[1]: αν το σωστό είναι πληροφοριακός ή πληροφορικός όταν αναφερόμαστε σε κάτι της 'πληροφορικής' δεν έχει ακόμη διευκρινιστεί. Νομίζω ήταν και αντικείμενο συζήτησης παλιότερα (3-4 χρόνια πριν) σε ένα RAM.
[2]: το μοντέλο πλαγκώνα, το σάντουιτς αμφίψωμο, το bit διφίο ..... Que malagenia
[3]: σκοτωθήκαμε στο demonstrating πάλι σήμερα
[4]: βλ. inteface

Και εγένετο φως . . .

Και εκεί που χρησιμοποιούσα ακόμη περιστέρια και καπνούς για επικοινωνία, πάπυρο και κάρβουνο για σημειωματάριο, ξάφνου ... (ξανα) ανακάλυψα τον τροχό . . . Η με πείσμα συνειδητή μου απόφασή να αγνοώ την ύπαρξη των blogs, και άλλων ψηφιακών δρώμενων της νέας εποχής του παγκόσμιου ιστού (του ίντερνετ βρε αδερφέ), σήμερα έφτασε σε ένα τέλος. Δεν ξέρω αν η κατάληξη είναι του τύπου: "η εγχείρηση πέτυχε, ο ασθενής απόθανε". Το ζήτημα είναι ότι ένα κάστρο του παλιού καλού ίντερνετ και του παλιού καλού hardcore linux (έβαλα Ubuntu με άλλα λόγια) έσβησε . . .

Και εις αύριο με υγεία, αλλά ρύσαι ημάς και όλα τα σχετικά.

Να σας νοιώθω.

Με εκτίμηση,
τσοκτσοκ.