Άτιμο "Θίσις-Προπόζαλ" ... σ' έφαγα!!!

Αγαπητέ μοναχικέ μου αναγνώστη[1], θα ήθελα απλά να σου πώ ότι το τιμημένο thesis proposal δεν με έριξε ... Το έσφαξα στο γόνατο!!! Ζήτω - Hurray - Hura!

Και το συμπέρασμα: γερνάω και γίνομαι πιο συνεπής και αποτελεσματικός μάλλον... μιλάμε για πολύ ωριμότητα ρε παιδάκι μου, θα πέσω από το δένδρο σε λίγο με το κεφάλι πάνω σε μία οθόνη[2].

Όβερ εντ άουτ. Εντ άι'λ μπι μπάκ σούν, αζ σούν αζ πόσιμπλ[3].
τσόκτσόκ.


[1] ΝΑΙ ΝΑΙ, το ξέρω ότι υπάρχεις τελικά!
[2] CRT 19'' κατά προτίμηση, μ' αρέσουν οι χαρντκορίλες.
[3] Δοκιμάστε να γράψετε - συγγνώμη γράψεις, είπαμε απόκτησα αναγνώστη μην πάρουν και τα μυαλά μας αέρα - έτσι πάνω από 4 προτάσεις στα αγγλικά και μετά θα τα βλέπετε όλα ανάσκελα, σαν καραγκιοζιλίκια που έλεγε και ο Ζήκος προσπαθώντας να διαβάσει αγγλικά...

Την σπάς ή δεν την σπας την οθόνη (ή "κοίτα τί κάνει τον πούστη...");

Θα είμαι λάκων αυτή τη φορά (μην ανησυχείτε, γιατρεύεται...),

Λόγω ξενιτιάς, χθες μόλις είδα τα βίντεο από τον ξυλοδαρμό του Κύπριου φοιτητή στη Θεσσαλονίκη και μου ήρθε μία απίστευτη εικόνα στο μυαλό. Πιτσιρικάς, να βλέπω με τον πατέρα μου επεισόδια στην τηλεόραση από Γαλλία. Απεργοί στην ψαραγορά, η αστυνομία επεμβαίνει, πολύ ξύλο στους απεργούς. Δείχνει λοιπόν μια φάση, όπου αστυνομικός βάζει χειροπέδες σε έναν ημιλυπόθυμο - από το ξύλο - απεργό και εκείνη τη στιγμή ένας άλλος αφηνιασμένος αστυνομικός πάει με τρελή φόρα να χτυπήσει τον απεργό με το γκλόμπ. Και ο πρώτος αστυνομικός, αντιδρά με τον πιο απίστευτο [2] τρόπο: βάζει την ασπίδα για να προστατεύσει τον ημιλυπόθυμο απεργό από το χτύπημα του αφηνιασμένου αστυνομικού!!!

Και η ατάκα του πατέρα μου, "κοίτα τον πούστη τί κάνει", με εκείνο το ύφος που όλοι φαντάζομαι ξέρετε, του τύπου "τι κάνει ο αλήτης - θέλω να σπάσω την τηλεόραση[1] τώρα"

Πόσες φορές είπα αυτήν τη φράση, όταν έβλεπα τέτοιες σκηνές από την τηλεόραση ...

Πόσες φορές κοκκάλωσα όταν είδα τέτοιες σκηνές μπροστά μου ...

Από σχόλια επι της ουσίας του γεγονότος, τί σκατά να πρωτοπώ ... Πραγματικά χθες ένοιωσα να πνίγομαι εδώ πέρα ...

Την γλίτωσε η οθόνη αυτή τη φορά (όχι και το πληκτρολόγιο βέβαια...). Άντε να δούμε στην επόμενη τί θα γίνει...

Με τιμή,
τσόκτσοκ.

[1] Οθόνη στο θέμα, μία και δεν διαθέτομε διαστημικόν-δορυφορικόν πιάτον για να λαμβάνομε την ψηφιακή ΥΕΝΕΔ.
[2] Τελικά όσο και αν τους έχουν ποτίσει το μυαλό, κάποια αντανακλαστικά δεν αλλάζουν εύκολα.

Πολυτεχνείο: Οι τρομοκράτες του 1973 και η Χούντα του Σήμερα

Χθές ήταν η πρώτη πορεία του Πολυτεχνείου που δεν συμμετείχα, μετά από χρόνια. (Άτιμη φάμπρικα της ξενιτιάς). Σήμερα, 18 Νοέμβρη 2006, αυτήν την ηλιόλουστη μέρα στη Γηραιά Αλβιώνα, έκανα κάποιες σκέψεις, πάνω στο σήμερα και στο τότε, όχι συγκρίνοντας αλλά κάνοντας κάποιες παραβολές.

33 χρόνια πριν, η κομμουνιστική απειλή, οι γιεγιέδες μακρυμάλληδες φοιτητές που κάνουν καταστροφές στο πολυτεχνείο, διαταράσουν την τάξη, υποκινούμενοι ...

8-9 χρόνια πριν (1998, καταλήψεις ενάντια στο νόμο αρσένη), οι μαθητές κλείνουν τα σχολεία, η Generation-X κάνει ότι κάνει γιατί βαριούνται να κάνουν μάθημα, τα παιδιά μένουν πίσω στην ύλη, ζημιές στις καταλήψεις, υποκινούμενοι ... [1]

5 χρόνια πριν (νομοσχέδιο ΑΕΙ-ΤΕΙ), καταλήψεις σε πολυτεχνεία-πανεπιστήμια, οι φοιτητές χάνουν μαθήματα, καταστρέφονται εργαστήρια, γίνονται ζημιές, και τί προσπαθούν να καταφέρουν; είναι άλλωστε υποκινούμενοι ...

Φέτος, φοιτητές, μαθητές, καθηγητές, δάσκαλοι, απεργούν, κάνουν καταλήψεις, απεργούν, αντιδρούν, αμφισβητούν. Πάντα όμως προκαλούν ζημιές, χάνονται μαθηματα, και είναι πάντα υποκινούμενοι ... τίποτα παραπάνω. Μέχρι τον βιασμό μαθήτριας χρησιμοποίησαν για να αποδείξουν την κατάντια των καταλήψεων.

"Ψωμί-παιδεία-ελευθερία" . . . ακρίβεια, ανεργία, συμβασιούχοι, χαμηλοί μισθοί, παιδεία κατευθυνόμενη, φροντιστήρια, ισοπέδωση γνώσης, η επιστήμη σέρνεται πίσω από τις πολυεθνικές, οι καταληψίες ποινικοποιούνται, κάμερες για τη διευκόλυνση της κυκλοφορίας (χμ...), συζήτηση για απαγόρευση πορειών, προληπτικές συλλήψεις ... [2]. Όχι δεν μιλάω για το 1973, μιλάω για το σήμερα. Και όλα τα παραπάνω τόσο όμορφα ειπώθηκαν με το σύνθημα "Ψωμί-παιδεία-ελευθερία", 33 χρόνια πριν.

Τελικά πόσο μοιάζει ακόμη ο κόσμος, μετά από 33 χρόνια.

Σήμερα θεωρούμε δεδομένο ότι η Χούντα τότε ήταν κάτι "κακό", έτσι μαθαίνουμε τουλάχιστον. Και θεωρούμε ηρωική μεν, αλλά λογική και δεδομένη την αντίδραση του τότε.

Αυτοί που βάζουν αφιερώματα στο Εξέγερση του 1973, μετά έχουν αφιέρωμα στις ζημιές των καταλήψεων. Αν αυτοί είναι η σημερινή Χούντα, εμείς τί κάνουμε; Θα περιμένουμε άλλα 33 χρόνια να καταλάβουμε ότι ήταν λογικό και δεδομένο να αντιδράσουμε;

Με εκτίμηση (αγαπητέ υποθετικέ μου αναγνώστη),
τσοκτσοκ.



[1] Άλλη μία λέξη που προσπαθούν να την κάνουν τόσο αρνητική. Ναι υποκινούμενοι ήταν όλοι αυτοί, υποκινούμενοι ήμασταν κι εμείς της Generation-X το 1998 και το 2001. Υποκινούμενοι από τις ανάγκες μας!
[2] αυτή η πρόταση δεν έχει τέλος. Μετά από 33 χρόνια, και όλο μεγαλώνει. Πόσο πίσω πάει ο κόσμος τελικά.

Αισιόδοξος: ο απαισιόδοξος με εμπειρία ...

(Υπότιτλος: Ο τίτλος δεν έχει άμεση (ίσως καθόλου) σχέση με τα παραπάνω. Έψαχνα να βρω τίτλο για το ποστ αφού το έγραψα. Αφού το (ξανα) διάβασα, έμοιαζε λίγο βαρύγδουπο. Και μου θύμισε όλες αυτές τις μαδάτες προτάσεις που μοιάζουν πολύ έξυπνες στην αρχή, αλλά τελικά παίζουν με τις λέξεις προς τέρψην του φιλο(ιστολογο)θεάμοντος κοινού. Φίλε αναγνώστη - αν υπάρχεις βέβαια - ελπίζω να μη σου φανεί το ίδιο. Το ποστ αυτό γράφτηκε μετά από ένα σχετικό ερευνητικό οργασμό και μία ώριμη καταστάλαξη για τα εσώψυχα-εσωτερικά μου δρώμενα. )

Εδώ στην ξενιτιά, τα συναισθήματα μου εναλλάσονται συνεχώς. Έχει πλάκα πλέον. Από μία σχετική νοσταλγία της πατρίδας, των φίλων και της οικογένειας, σε μία χαρά και ευτυχία για τα νέα πρόσωπα, τις αλλαγές και τις νέες εικόνες, και τούμπαλιν.

Μετά από ένα σχεδόν χρόνο στην γηραιά Αλβιώνα, και αφού βρέθηκα συναισθηματικά σε διάφορες καταστάσεις, είπα να αναλύσω λίγο παραπάνω την κατάσταση αυτή και έτσι καταστάλλαξα στα εξής:

• Βρισκόμαστε συναισθηματικά και ψυχολογικά μεταξύ του φόβου (το παρόν, το καινούργιο) και της σιγουριάς (το παρελθόν, το παλιό)
• Μερικές φορές το παρακάνουμε και νοσταλγούμε συνέχεια το παρελθόν, έχουμε την αίσθηση ότι δεν το ζήσαμε πλήρως. Χάνουμε όμως έτσι το παρόν, δεν το ζούμε όσο του αξίζει, και όταν και αυτό γίνει παρελθόν έχουμε την αίσθηση ότι δεν το ζήσαμε αρκετά.
  
• Μερικές φορές το παρακάνουμε με το μέλλον και τα σχέδια, και χάνουμε το παρόν. Και μετά φτού από την αρχή.
  

Με βάση τα παραπάνω [1], σκέφτομαι πόσο ωραίο είναι τελικά να ζούμε κάθε στιγμή της ζωής μας [2]. Και τις όμορφες στιγμές και τις άσχημες. Οι δεύτερες άλλωστε μας βοηθούν να ορίσουμε και να αντιληφθούμε τις πρώτες, με σκοπό μάλλον να είμαστε ευτυχισμένοι. Και αναρωτιέμαι τελικώς, μήπως οι δύσκολες και άσχημες στιγμές είναι πιο αναγκαίες από τις καλές και ευτυχισμένες. Όχι δεν είμαι θέση απαισιόδοξος και μελαγχολικός, ούτε θέλω να περάσω κάτι τέτοιο. Προφανώς η ευτυχία είναι αυτό που αποζητώ. Αυτό που νοιώθω όμως τελικά είναι ότι και η μελαγχολία πρέπει να χέρει της εκτίμησης μας. Γιατί πάνω σε αυτή θα πατήσουμε για να τιναχτούμε προς την ευτυχία.

Με εκτίμηση,
τσοκτσοκ.


[1]: Μπαμπά-μαμά, μήν τρομάζετε, δεν σκέφτομαι τόσο πολύπλοκα και μυστήρια κάθε μέρα . Είμαι καλά ... :-) .
[2]: Όχι όπως στις διαφημίσεις για τα δάνεια: "Ζήσε τη ζωή που θες, πάρε διακοποδάνειο" ... Το να ρουφάμε τη ζωή μέχρι το μεδούλι είναι κάτι πανέμορφο πιστεύω. Όσες περιόδους της ζωής μου το έχω καταφέρει, ήταν κάτι το απίστευτο . . . έδειχνα κάπως έτσι πάντως:

Και στο λεγόμενο διαταύτα ... Σε σας μιλάω bloggers!!!

Αγαπητέ αναγνώστη (αν υπάρχεις).

Μετά από 2 ωρίτσες, το blog μου άρχισε να αποκτάει μία μορφή. Μπήκαν κάποια λινκς, έγινε μία σχετική μορφοποίηση. Ήρθε η ώρα λοιπόν, να στείλω το λινκ του σε μερικούς φίλους, bloggers και μη, για να κάμουν αυτό που σε άπταιστα ποντιακά καλείται εβαλιουέησιον.

Μερικές παραπάνω λεπτομέρειες για το blog λοιπόν. Θα είναι προφανώς στα ελληνικά και επιπλέον είπα να κάνω μία προσπάθεια να μεταφράσω και πληροφορικούς[1] όρους στα ελληνικά και να τους χρησιμοποιώ. Κυρίως για να γελάσουμε λίγο, αλλά και για να δώ αν αυτό που προτείνουν οι κύριοι της Ακαδημίας είναι εφικτό[2].

Είναι η πρώτη μου απόπειρα, οπότε παρακαλώ να είστε επιεικείς. Επίσης για το ορθρογραφικά λάθη, μίας και γράφω αυτή τη στιγμή από το εργαστήριο[3] και δεν έχω ελληνικό λεξικό, υπάρχει η πιθανότητα να υπάρχουν λάθη. Ωπώται να ήσται παρακαλό ληγάκοι αιπυεικίς.

Το αυτό λοιπόν. Εντός των ημερών θα κάνω νέες βελτιώσεις στην διεπαφή[4] και θα κάνω και ένα σοβαρό πόστ. Να χαρεί και η μανούλα μου.

Με τιμή,
τσοκτσοκ

[1]: αν το σωστό είναι πληροφοριακός ή πληροφορικός όταν αναφερόμαστε σε κάτι της 'πληροφορικής' δεν έχει ακόμη διευκρινιστεί. Νομίζω ήταν και αντικείμενο συζήτησης παλιότερα (3-4 χρόνια πριν) σε ένα RAM.
[2]: το μοντέλο πλαγκώνα, το σάντουιτς αμφίψωμο, το bit διφίο ..... Que malagenia
[3]: σκοτωθήκαμε στο demonstrating πάλι σήμερα
[4]: βλ. inteface

Και εγένετο φως . . .

Και εκεί που χρησιμοποιούσα ακόμη περιστέρια και καπνούς για επικοινωνία, πάπυρο και κάρβουνο για σημειωματάριο, ξάφνου ... (ξανα) ανακάλυψα τον τροχό . . . Η με πείσμα συνειδητή μου απόφασή να αγνοώ την ύπαρξη των blogs, και άλλων ψηφιακών δρώμενων της νέας εποχής του παγκόσμιου ιστού (του ίντερνετ βρε αδερφέ), σήμερα έφτασε σε ένα τέλος. Δεν ξέρω αν η κατάληξη είναι του τύπου: "η εγχείρηση πέτυχε, ο ασθενής απόθανε". Το ζήτημα είναι ότι ένα κάστρο του παλιού καλού ίντερνετ και του παλιού καλού hardcore linux (έβαλα Ubuntu με άλλα λόγια) έσβησε . . .

Και εις αύριο με υγεία, αλλά ρύσαι ημάς και όλα τα σχετικά.

Να σας νοιώθω.

Με εκτίμηση,
τσοκτσοκ.